Każdy czasem wpada w panikę. U niektórych objawia się to gorączkowym działaniem. Biegają wtedy jak kot z pęcherzem. Ty też? A chcesz z tym skończyć?
Co znaczy: biegać jak kot z pęcherzem? Biegać szybko? Na pewno. Być zestresowanym? Na pewno. Biegać z sensem? Niekoniecznie. Właśnie. To znaczy biegać bez sensu. Bez rezultatu. Biegać dla samego biegania. A właściwie dlaczego? Kot z pęcherzem biega bez sensu, gdyż nie rozumie, co się dzieje. Nie rozumie, dlaczego przywiązano mu świński pęcherz do ogona. Nie wie jak się tego pozbyć. A nie potrafi po prostu usiąść i się zastanowić.
Biegasz jak kot z pęcherzem?
Czym się różnisz od kota? Mniejszą sprawnością fizyczną? OK. Większym potencjałem intelektualnym? Zapewne. Co więc powoduje, że czasem naśladujesz kota z pęcherzem? Nawał spraw do załatwienia? To powód, który dobrze brzmi. Masz dużo spraw na głowie, więc potrzebny jest pośpiech. Ale tylko na pierwszy rzut oka. Bo już przy drugim rzucie 🙂 brzmi to kompletnie bez sensu. Skoro masz dużo spraw, to warto maksymalnie efektywnie wykorzystywać czas. Zamiast marnować go na miotanie się bez sensu.
Więc dlaczego biegasz czasem jak kot z pęcherzem? Skoro to nielogiczne. Bo działasz pod wpływem stresu. A wtedy doświadczasz zawężenia pola świadomości. Innymi słowy: nie jesteś w stanie myśleć logicznie.
Przestań biegać jak kot z pęcherzem
Właśnie. Jeśli nie myślisz logicznie, to trudno Ci podjąć logiczną decyzję. Np. decyzję, aby się zatrzymać. Zastanowić się. Ustalić priorytety. Przygotować sobie plan działania. Itp.
Przygotuj się na taką sytuację, zanim ona nastąpi. Skoro masz tendencje do wpadania w gorączkę działania, to Twoi bliscy zapewne już to zauważyli. Poproś kogoś, komu ufasz, aby Cię informował, gdy dostrzeże symptomy Twojego gorączkowego działania. Upoważnij tę osobę do zatrzymania Cię i zrobienia razem z Tobą listy spraw do załatwienia. A potem uporządkowania listy według kryteriów ważności i pilności.
A jeśli nie dasz rady wszystkiego załatwić?
To pech. Świat się zawali. I koniec. Głupi dowcip? Może głupi. Przepraszam. Ale nie musisz biegać jak kot z pęcherzem. Chodzi mi o to, że niektórych rzeczy nie przeskoczysz. A już na pewno nie poradzisz sobie z nimi biegając jak kot z pęcherzem. W pytaniu, które padło w podtytule, wyczuwam Zosią Samosię. Łatwo mi to przychodzi, bo sam też wolę dawać, niż brać. Jeśli nie dajesz rady: poproś o pomoc. Masz z tym problem? Ale jaki? Nie chcesz mieć długu wdzięczności? To zaproponuj wynagrodzenie. Jakiś sposób rewanżu. Np. za jakiś czas Ty coś zrobisz dla osoby, która teraz Ci pomoże.
Jak zoptymalizować to, co możesz zrobić?
Ale przecież, tak naprawdę, nie wiadomo, ile spraw dasz radę załatwić samodzielnie. A ile trzeba będzie delegować. Niby prawda. Ale tylko z punktu widzenia sam muszę załatwić wszystko. W praktyce warto planować bufory na nieprzewidziane sytuacje lub błędnie oszacowane czasy wykonania zadań. Planuj nieco mniej, niż masz ochotę zrobić. W efekcie nie będziesz musiał biegać, jak kot z pęcherzem. Jeśli chcesz temat pogłębić, zajrzyj do tekstów: Zadaniowiec to Ty? oraz Idealny tydzień.
Twój pierwszy krok
Przeczytałeś cały tekst. Odnajdujesz się w opisie. Ale co dalej? Poprzestaniesz na refleksji? Czy przejdziesz do działania? Jaki będzie Twój pierwszy krok?
Powodzenia.
